De dag dat Bob Dylan de Nobelprijs Literatuur won

2016 Nobel Prize in Litterature.

De dag dat Bob Dylan de Nobelprijs Literatuur won grepen aspirant-schrijvers wereldwijd naar hun gitaar. What's next? Professor Barabas die de Nobelprijs Natuurkunde wint? Om maar te zeggen dat er twee kampen waren, met tegenstanders vol onbegrip over de toekenning van een literatuurprijs aan een rockicoon. Everybody must get stoned. Kunnen lyrics als grote literatuur beschouwd worden? Of anders geformuleerd: blijven muziekteksten ook zonder muziek overeind? De kruisbestuiving tussen pop en literatuur is al langer aan de gang. Norwegian Wood luidt de titel van een van de sleutelromans van Haruki Murakami. De rijmelarij van John Lennon en Paul Mc Cartney – she loves you yeah yeah – als literaire trigger. Dylan bracht de literatuur in de lyrics met beat poetry, met homage (Song To Woody), ernst (Chimes of Freedom), goede luim ("Rainy Day Woman # 12 & 35 ) en poëtische bevlogenheid (bijna al zijn songteksten). Leonard Cohen, Joni Mitchell, Nick Cave en co zijn allen schatplichtig aan de maestro. Toen ik een ver verleden in Gent Literatuurwetenschappen studeerde was de enige Dylan die we bespraken Dylan Thomas. Daar zal nu ongetwijfeld verandering in komen. Dylanesque tekstanalyses van Visions of Johanna of Sad Eyed Lady of the Lowlands. Mooi toch! Of het onovertroffen It's alright ma (I'm only bleeding). Met muziek, dan alleen de tekstvellen, tenslotte een wit blad. Dylan's woorden als mantra's in het collectieve geheugen. I rest my case. Life, and life only..