De kunst van het trailrunnen

Het was vallen en opstaan in de Bossen van Vlaanderen Radio Trail.  De kunst van het trailrunnen heb ik nog niet volledig onder de knie. Ik had ook niet het aangepaste schoeisel aan. Al weet ik niet of dat echt had geholpen in de modder. Trailrunnen is niettemin een heerlijke sport, je bent in de natuur, je mag over boomstammen en beken springen en voor een trailwedstrijd als deze worden zelfs enkele privaatdomeinen weer opengesteld. Want dat is vaak het probleem in ons landje, wat nog rest aan natuurgebiedjes is enorm versnipperd en ingesloten tussen autowegen en privé-domeinen van grootgrondbezitters met bombastische villa's in neo-fermette stijl.  

De wedstrijd dan, ruim 26 km voor mij, want verkeerd gelopen, in een beek beland, glijdend in de modderstroken van de Vorte Bossen en Gulke Putten. Ik liep lange tijd in zevende positie tot een groepje van vier - met onder andere Frank Lannoo- kwam aansluiten. Tot aan de bevoorrading halverwege bleven we samen. 

Na een nieuwe valpartij over een boomstronk op een mountainbike parcours dacht ik het ergste gehad te hebben. Vallen is niet erg, als je maar weer opstaat. Er volgde nog een fikse hagelbui en een memorabele passage in een verzopen maisveld. Er was bijna geen doorkomen aan. Al ploeterend in de modder ben ik uiteindelijk op een 8ste plaats op 292 deelnemers gestrand in precies twee uur. Het loopjaar 2016  is prima begonnen. Een week eerder was ik ook al tiende in de 5K Nieuwjaarscorrida van Lombardsijde. Ik zal zeker nog trails lopen, het is in alle opzichten veel avontuurlijker dan een wegwedstrijd.